Twórcy i współtwórcy psychoanalizy Freud, Charcot w trakcie swoich badań dostrzegli istotną korelację pomiędzy stanem zdrowia psychicznego i zdrowiem fizycznym. Pojawiły się wówczas określenia: zaburzeń psychologicznych, hipochondryzmu, symulanctwa, konwersji a wszystko to, to destrukcyjne działania mózgu z objawami w ciele. U chorych czasem można zauważyć dość zaskakujące zjawisko gdy obawa i lęk przed nietrafną diagnozą powodują pogłębianie się choroby / zaburzenia, tak jakby to co dzieje się w ciele chciało pozyskać nazwę ale też się bało tego rozwiązania bo wówczas nastąpi leczenie, a leczenie to zabranie choremu mechanizmu demonstracji, czasem obrony przed życiem. Również pozorna właściwa diagnoza doprowadzić może do pogorszenia stanu zdrowia.

Ucieczka w niedojrzałość, niechęć do dorosłości, poszukiwanie azylu, rozczarowanie – wszystkie te zjawiska opisane przeze mnie kiedyś tam wcześniej mają pewne wspólne uwarunkowanie, którym jest potrzeba odsunięcia od siebie odpowiedzialności za podejmowane decyzje, bo wewnętrzna konstrukcja tych jednostek nie jest pewna czy jest w stanie utrzymać osobę w stabilnej pozycji, w jej życiu.
Ludzie dorastają, dojrzewają biologicznie, jednak pod względem norm społecznych, pod względem emocjonalnym pozostają w stadium niedojrzałości. Dojrzałość to konfrontacja z odpowiedzialnością za własne kroki i z problemami jakie niesie za sobą dorosłość.

Azyl, azyl... czym jest ów azyl..? czemu ma służyć? Czy jest tak ważny, że można określić go osobistym schronem? Poniższa moja wypowiedź ma to rozjaśnić.
Psychiczny azyl służy utrzymaniu wewnętrznej równowagi, bo (jak to jedna z moich pacjentek określa – bytowi), czyli jednostce zależy przede wszystkim na znalezieniu wytchnienia oraz zapewnieniu sobie bezpieczeństwa. Priorytetem tego działania jest usunięcie niechcianych treści psychicznych z obszaru świadomości. Jednostka w takim stanie owładnięcia nie ma ani czasu ani przestrzeni na myślenie. W jej postawie dostrzegalny jest jednak pewien paradoks, osoba nie chce rozumieć, widzieć siebie, ale ma silną potrzebę bycia rozumianą i widzianą przez drugiego człowieka.

Przyjęło się uważać, że alkohol to substancja będąca zmorą alkoholika. Nie wiem czy tak kategorycznie i jednowymiarowo należy myśleć? Czy aby nie jest on po prostu pierwszym ze źródeł (substancji), po które sięga przeciętny człowiek skonfrontowany z sytuacją dla siebie „niepospolitą" w swojej codzienności?
Alkohol jest potęgą w życiu alkoholika. To fakt. U przeciętnego człowieka jest na równi z deserem lodowym, porcją musu czekoladowego,, wejściem do kościoła na chwilę modlitwy,, wyjściem na siłownię by się skatować, wejściem do sauny by odparować umysł. Można by tu coś jeszcze dodać, bo każdy z nas ma swój sposób i swoją potrzebę odreagowania.
Może nasuwa się teraz pytanie czemu mają służyć te porównania?

To zjawisko, doznanie, bliskie jest chyba każdemu. W mniejszym bądź większym stopniu, słabszym bądź silniejszym nasileniu, każda jednostka w jakimś momencie życia jest narażona na tego typu doświadczenie. Każda jednostka inaczej go przeżywa, inaczej w nie  wchodzi, inaczej się w nim czuje / odnajduje i inaczej wychodzi. Niestety, dla niektórych jest to początek końca wolności, bo nie umieją samoistnie poradzić sobie z tym, co się aktualnie w ich życiu dzieje, więc nie wychodzą.

Związek to pożegnanie z dzieciństwem, to bardzo często w niedojrzałej formie ograniczenie swobody, to wyobrażenie zagarniania mojej przestrzeni. Związek to poświęcenie siebie dla kogoś, swojego czasu, uwagi, to umiejętność zmiany konsoli na podgrzanie jej kolacji, kawy z koleżanką na wyprasowanie prania, bo już nie ma mamy, która to robi.

Na początek – to choroba zarówno kobiet jak i mężczyzn.

To zaburzenie, które jest chorobą umysłu i ciała.

Poruszam ten temat dlatego, że jest to taki rodzaj niebezpiecznego dla zdrowia i życia człowieka zaburzenia, który z dość dużą łatwością daje się wtopić w oczekiwania i trendy dzisiejszego życia.

Dojrzałość to nie dorosłość.
To nie kwestia możliwości przypisanych należnemu wiekowi, to nie swoboda decyzji wynikających z posiadania dowodu osobistego.
Dojrzałość to poczucie wewnętrzne, przejawiające się: zachowaniami, sposobem myślenia, odbierania rzeczywistości, sposobem reagowania na impulsy dochodzące zarówno ze świata na zewnątrz jak i własnego, wewnętrznego, postawą moralną, systemem wartości.

Odczucie znane wszystkim, niechętnie doznawane, czasem pełne smutku, czasem nostalgii, czasem złości.
Rozczarowanie najczęściej kojarzone jest z inną osobą lub rzeczą, przeżyciem, w każdym razie z czymś lub kimś na zewnątrz nas.
Bardzo często jednak sami jesteśmy źródłem powstających w naszym życiu rozczarowań.

Jako zjawisko społeczne obejmuje swoim zasięgiem wiele środowisk pracowniczych.

Z uwagi na swój patologiczny charakter bywa bardzo poważnym zagrożeniem dla osób będących jego ofiarami.

Osoby dotknięte mobbingiem, po określonym upływie czasu cierpią na różnego rodzaju dolegliwości bólowe, nerwicowe, lękowe, stany depresyjne, jak również uciekają w substancje psychoaktywne, wśród których cały czas główne miejsce zajmuje alkohol.