Daje siebie, to co jest w nim najcenniejsze, daje swoje życie, daje to co jest w nim żywe, daje swoją radość, swoje zainteresowanie, zrozumienie, swoją wiedzę, humor i swój smutek. W ten sposób dając swoje życie, wzbogaca drugiego człowieka , wzmaga poczucie jego istnienia, wzmagając zarazem poczucie własnego istnienia. Mówimy wówczas o zdolności do kochania.

Dlaczego jestem homoseksualny?
Po pierwsze to nie twoja wina.
Po drugie to nie choroba.
w 1974 roku w referendum Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego podjęto decyzję o usunięciu homoseksualizmu z listy zaburzeń psychicznych.
W naszym kręgu kulturowym jest wiele osób, niestety również terapeutów, uznających ten stan za chorobę, którą trzeba leczyć.
Nie trzeba. Nie wolno.

W pobliskich Zebrzydowicach, w ośrodku Medcithi cyklicznie ma miejsce turnus rehabilitacyjno - integracyjny, w którym uczestniczą "chłopcy" z różnych części kraju - a w tym roku także w ramach współpracy Stowarzyszenia spoza naszego kraju - oraz rodzice "chłopaków", którzy nie powrócili....
"Chłopcy" korzystają min z bazy zabiegowej ale to co ich rehabilituje to wspólnota przeżyć; rodzice zaś rehabilitują się głównie poprzez wspólne współodczuwanie utraty z innym im podobnymi, a także z tymi, którzy przeżyli i wrócili, bo to oni po części stają się takimi synami zastępczymi.
Piękny to czas, smutny ale też radosny bo pokazuje zakres ludzkich możliwości adaptacyjnych.

Pojawia się w każdym związku, w którym definiujemy, rozpoznajemy brak komunikacji między partnerami.
Związek dwojga to niesamowita, twórcza historia dwóch suwerennych egzystencji decydujących się poprzez podążanie równoległą, wspólną drogą osiągnąć ten sam cel. To wspólna gra partnerów, dopełnianie się, integracja własnych zasobów w jedną nadrzędnie uporządkowaną całość.
Często partnerzy z całym przekonaniem twierdzą, że ich związek był przez wiele lat szczęśliwy „aż nagle...", nastąpiło jakieś zewnętrzne wydarzenie, które uaktywniło jakąś utajoną, nieprzepracowaną emocję. Każdy człowiek wnosi w swoje dorosłe życie nierozwiązane konflikty z dzieciństwa. Uaktywniają się one w sytuacjach stresowych lub przełomach życiowych, które to również obciążają psychikę napięciem : ślub dziecka i jego odseparowanie, awans zawodowy, utrata – śmierć. Partnerzy zachowują się wtedy często niczym dotknięci obłędem, nie są w stanie prowadzić żadnej rozsądnej dyskusji i nie potrafią zobaczyć swojego związku z partnerem we właściwych proporcjach. Z uporem trwają przy swoich błędnych postawach wobec partnera – pomimo iż realnie coś się w życiu zmieniło co winno mieć wpływ na perspektywę widzenia rzeczywistości – i powtarzają wciąż te same stereotypowe obwiniania i żądania. Jałowość efektów tych konfliktów prowadzi wówczas do pojawienia się wniosku – „jaki wielki błąd popełniłem/am, że...... jaki byłem/am głupi/a.."

Na podstawie pracy, obserwacji i zwykłych relacji międzyludzkich pojawiają się trzy główne aspekty składające się na analizę tego wątku.
Kobiety borykają się ze swoją niedojrzałością, ze swoją seksualnością i z przerostem, zmultiplikowaniem ról w jakich muszą się odnajdywać.
Spróbuję podzielić tę wypowiedź na te trzy wątki.

Poniższy materiał poświęcony jest agresji, nienawiści w mowie i czynie.
Temat ten stał się bardzo medialnym nośnikiem i zapychaczem wiadomości po zaskakującej i brutalnej śmierci prezydenta Gdańska.
Temat ten jest o tyle drażliwym dla mnie gdyż tak jak wspomniałam wcześniej, uważam iż zapycha obecnie przekazy medialne a nic i nikt nie zastanawia się nad podłożem powstawania tego problemu.

W swoim artykule podeprę się bardzo mocno słowami prof. Bogdana de Barbaro, które zostały wygłoszone w trakcie konferencji szkoleniowej odbywającej się min, 7-8 września 2018 w Krakowie.
W tym wykładzie poruszył on temat zespołu wypalenia zawodowego, który pojawia się w środowisku lekarzy czy też personelu medycznego, ja zaś chcę dodać do słów profesora kilka własnych, rozszerzając ten problem na kręgi wielu jednostek osobowych.
ZWZ jako pojęcie pojawiło się w 1970 r. w opracowaniu psychiatry Herberta Freudenbergera. Pojęcie to nie uzyskało miana choroby ale zespołu objawów, dlatego tez nie ma ono jednoznacznie skonstruowanej definicji.

Twórcy i współtwórcy psychoanalizy Freud, Charcot w trakcie swoich badań dostrzegli istotną korelację pomiędzy stanem zdrowia psychicznego i zdrowiem fizycznym. Pojawiły się wówczas określenia: zaburzeń psychologicznych, hipochondryzmu, symulanctwa, konwersji a wszystko to, to destrukcyjne działania mózgu z objawami w ciele. U chorych czasem można zauważyć dość zaskakujące zjawisko gdy obawa i lęk przed nietrafną diagnozą powodują pogłębianie się choroby / zaburzenia, tak jakby to co dzieje się w ciele chciało pozyskać nazwę ale też się bało tego rozwiązania bo wówczas nastąpi leczenie, a leczenie to zabranie choremu mechanizmu demonstracji, czasem obrony przed życiem. Również pozorna właściwa diagnoza doprowadzić może do pogorszenia stanu zdrowia.

Ucieczka w niedojrzałość, niechęć do dorosłości, poszukiwanie azylu, rozczarowanie – wszystkie te zjawiska opisane przeze mnie kiedyś tam wcześniej mają pewne wspólne uwarunkowanie, którym jest potrzeba odsunięcia od siebie odpowiedzialności za podejmowane decyzje, bo wewnętrzna konstrukcja tych jednostek nie jest pewna czy jest w stanie utrzymać osobę w stabilnej pozycji, w jej życiu.
Ludzie dorastają, dojrzewają biologicznie, jednak pod względem norm społecznych, pod względem emocjonalnym pozostają w stadium niedojrzałości. Dojrzałość to konfrontacja z odpowiedzialnością za własne kroki i z problemami jakie niesie za sobą dorosłość.

Azyl, azyl... czym jest ów azyl..? czemu ma służyć? Czy jest tak ważny, że można określić go osobistym schronem? Poniższa moja wypowiedź ma to rozjaśnić.
Psychiczny azyl służy utrzymaniu wewnętrznej równowagi, bo (jak to jedna z moich pacjentek określa – bytowi), czyli jednostce zależy przede wszystkim na znalezieniu wytchnienia oraz zapewnieniu sobie bezpieczeństwa. Priorytetem tego działania jest usunięcie niechcianych treści psychicznych z obszaru świadomości. Jednostka w takim stanie owładnięcia nie ma ani czasu ani przestrzeni na myślenie. W jej postawie dostrzegalny jest jednak pewien paradoks, osoba nie chce rozumieć, widzieć siebie, ale ma silną potrzebę bycia rozumianą i widzianą przez drugiego człowieka.