Czymże jest i jak możemy ocenić dobrze funkcjonujący związek? Nie ma tutaj jednej złotej definicji i nie ma również gwarancji, natomiast istnieje pewne zdefiniowane doświadczeniowo modelowanie, które jeśli jest nie tyle przestrzegane – co świadomie używane, daje parze poczucie dobrego bycia razem.

Czytaj więcej

Emocje oraz uczucia służą tworzeniu i podtrzymywaniu relacji z innymi. Przekazują ważne informacje o nas nam samym oraz innym ludziom, pozwalając bądź nie budować międzyludzkie porozumienie. Do budowania relacji oraz mostów porozumienia potrzebujemy pozytywnych emocji, takich jak: poczucie sensu, radość, spokój, spełnienie, poczucie przynależności, duma, zadowolenie. Gdy jest nam niewygodnie w jakimś układzie relacyjnym lub sytuacji, lub zadaniu, zazwyczaj po chwili wywołanego przez sytuację pomieszania emocjonalnego, czujemy gniew. On może nas zmotywować do działania, byśmy wybrnęli z danego układu, sytuacji lub zadania. Gdy nasze emocje w analogicznej sytuacji wchodzą na średni poziom natężenia, mogą sygnalizować możliwość istnienia niebezpieczeństwa. Wówczas jesteśmy w stanie przekazać innym ludziom tę wiadomość, nie koniecznie za pomocą zwerbalizowanych odczuć ale mową ciała, jego postawą, wyrazem twarzy.

W dzisiejszych czasach sylwetka człowieka bardzo często determinuje myślenie o sobie tej jednostki, jak również myślenie o niej przez innych. Być szczupłym znaczy być męskim, stanowczym, władającym sobą. Być otyłym znaczy być uległym, bezradnym, z brakiem silnej woli. 

Jesteśmy u progu lata a w społeczeństwie jakoś tak trudno dostrzec radość, euforię, wyczekiwanie, ekscytację, czyli takie emocje, które do tej pory były zauważalne w okresie nadchodzącej kanikuły.

Warto przez chwilę zastanowić się nad tym gdzie zaczynają się a gdzie kończą pozytywne założenia możliwości korzystania z dobrodziejstw chirurgii plastycznej.
Ciało, z którym się rodzimy jest pierwotnym obszarem, w którym powstaje poczucie self czyli odczuwanie siebie i osoba zyskuje swoją reprezentację. Jest to obszar kształtowania własnej indywidualności i angażowania się w relacje z innymi. Ciało jest czymś specyficznym dla każdej jednostki, definiując jej unikalność i wyjątkowość.

Kiedyś ktoś pięknie to ujął – zmierzch Bogów..
Kim był kiedyś a kim jest teraz? Kiedyś był rycerzem i zdobywcą, panem, władcą i obrońcą. Im dalej posuwa się epoka tym bardziej on jest jednostką zabieganą za pieniądzem by zapewnić byt rodzinie. Dziś niejednokrotnie i niejeden mężczyzna sam siebie pyta: kim jestem? I szuka swego miejsca u boku wyemancypowanych kobiet. W pracy robi to co kobieta, w domu też. Jest jej partnerem w zarządzaniu firmą i w łóżku. Ma być silny i stanowczy a zarazem czuły i opiekuńczy. Skrzyżowanie byka i nimfy, komandosa i siostry miłosierdzia.
Świat zachodni – bo tam widać największe przekształcenia w tej i nie tylko tej dziedzinie – przechodzi od około stulecia poważny kryzys męskości.
Kiedyś mężczyzna to skojarzenie króla i korony a męskość to esencja człowieczeństwa.
Kiedyś wyłącznie mężczyzna mógł mieć związek z tym co najlepsze i najważniejsze: z prawdą jako filozof, z pięknem jako artysta, z dobrem i moralnością jako kapłan.
Kobietę uważano za niezdolną do niczego ważnego: ani do techniki, ani do sfery duchowej, ani do abstrakcji. Nie jej domeną było badanie tajemnic wszechświata czy tworzenie wiekopomnych arcydzieł. Nie można było polegać na moralności ani stałości kobiet, gdyż z powodu swej zmysłowości i cielesności miały podobno zagrażać wszelkiemu racjonalnemu porządkowi.

Ostatnie miesiące to poligon doświadczalny dla gospodarki, nie tylko tej gdzie ekonomia gra pierwsze skrzypce, ale dla gospodarki hormonalnej i emocjonalnej każdego organizmu, tego pojedynczego oraz tego zbiorowego, np. małżeństwa i rodziny.
Dużo zostało powiedziane o trudnościach nagłego bycia razem całego systemu rodzinnego, na jednej powierzchni w nielimitowanym czasie, bez perspektyw końca. W tym systemie są dorośli (małżonkowie lub rodzice) oraz są dzieci. Do tej pory bardzo często te dwa światy, czyli świat dorosłych i świat dzieci, funkcjonowały odrębnie, spotykając się. Teraz zostali stłoczeni razem. Poruszając ten aspekt mówi się głównie o przeciążeniu, przemęczeniu, braku swobody, przebodźcowaniu, braku azylu, a w związku z tym o dużej pobudliwości, agresywności i zagrożeniach utraty kontroli nad emocjami.

Wracamy do tematu homoseksualizmu, bo z różnych względów, przede wszystkim medialnych staje się on coraz bardziej newralgiczny dla osób w nim zintegrowanych.
Homoseksualizm, co to za stan?
Po pierwsze jak już kiedyś bodajże pisałam, nie jest chorobą, dlatego nie ma potrzeby a wręcz nie wolno takiej osoby leczyć, zmuszać do leczenia, chyba że dotykamy innego jej aspektu jakim jest podłoże emocjonalne, czyli zaburzenie więzi. Tutaj leczenie może być pomocne ale nie w celu zmiany orientacji seksualnej a w celu zrozumienia...
Napiętnowanie i nacisk do przymusowego leczenia jaki – choć już zliberalizowany – jednak wciąż jeszcze występujący, oznacza brak akceptacji człowieka – często tego z najbliższego otoczenia – syna, córki, brata, siostry – oraz okazanie wstydu i egoizm. Osoba taka wcześniej zostanie dotknięta chorobą psychiczną z tytułu nie udźwignięcia upokorzenia, aniżeli dozna „wyleczenia". Wcześniej dotknie ją depresja i pojawią się myśli samobójcze o ile nie próby samobójcze.

Łączymy w tym pojęciu traumy, czyli takie wydarzenia w życiu człowieka, które przeciążają procesy psychiczne swoją gwałtownością, nieprzewidywalnością i nasileniem, do tego stopnia, że umysł nie jest w stanie sobie z nimi poradzić za pomocą zwyczajnego ich przetworzenia. Nie umie także się ich pozbyć, czego skutkiem w psychice oraz ciele powstaje silne zaburzenie równowagi.