Życie polega na podejmowaniu decyzji. Niektóre są poważne, inne mniej ważne, niektóre z nich są błahe, inne mają duże znaczenie dla naszego istnienia. Decyzje są procesami myślowymi, które przechodzą w jawne działania. Odwołując się do słów profesora P.Zimbardo powiem, że można nasze działania podzielić na dwie grupy:  A/ na te, które podjęliśmy, oraz B/ na te, przed którymi się powstrzymaliśmy. Działania podjęte i te nie podjęte łączą się z pozytywnymi lub negatywnymi konsekwencjami jakich doznajemy, z emocjami.

Jest nas 7 mld. Na świecie. Ja jestem jedną z tych osób. Jesteśmy podzieleni  pomiędzy kontynentami, rasowo,  kulturowo, ale mimo wszystko jesteśmy spójni.  Mamy te same cele, potrzeby, dążenia, pragnienia, ale też mamy te same problemy. Nawet jeżeli żyjemy w danej społeczności, nie oznacza to, że musimy się z nią w pełni zgadzać.

Często słyszymy w różnych rozmowach, że ktoś ma jakiś charakter, lub że go nie ma w ogóle. Czasem udaje się usłyszeć czyjeś doprecyzowanie takiej wypowiedzi  czyli, że dowiadujemy się o co w tym charakterze chodzi, że jest on dobry, szlachetny, kryształowy lub trudny. W ten sposób powszechnie charakteryzuje się ludzi i wydaje się, że wówczas już dokładnie wiadomo jaka dana osoba jest i dlaczego właśnie taka jest.

Nie powiem zapewne niczego, czego by do tej pory już nie ujawniono. Temat mimo wszystko jest na tyle istotny, że trzeba o nim mówić.

Żyjemy w pośpiechu, niemal z dnia na dzień, bardzo często odkładamy ważne dla nas aspekty życia na bok - żyjemy najczęściej dla naszej pracy, współmałżonków, dzieci, coraz częściej nie myśląc o sobie, na nas nie zostaje czasu… efektem jest to, że  nie potrafimy zrozumieć, czego tak naprawdę chcemy od życia.

Stały towarzysz i najbardziej popularny towarzysz życia teraz to stres. Jesteśmy przeciążeni: zbyt wieloma obowiązkami, pracujemy w sposób niesłychanie intensywny i wyczerpujący, eksploatujemy się maksymalnie, nie mamy wystarczająco dużo czasu, czujemy się wypaleni zawodowo, stajemy w obliczu zbyt wielu wyborów i decyzji.

W celu przybliżeniu tego tematu będę używała teorii oraz wniosków z badań i doświadczeń Karen Horney, oraz psychoanalitycznej teorii społecznej.

Wnioskowaniem psychoanalitycznej teorii społecznej  jest, że społeczne i kulturowe uwarunkowania, w szczególności doświadczenia okresu dziecięcego w ogromnym stopniu wpływają na kształtowanie się osobowości człowieka. I tak, osoba – dziecko, którego potrzeba uczucia, miłości, odczuwania satysfakcji nie została zauważona, podjęta, zaspokojona przez rodziców, rozwija w sobie tzw. podstawową wrogość wobec nich i w konsekwencji cierpi na tzw. podstawowy lęk.

Odkąd powstała organizacja AA, czyli od 1935 roku, powolnymi krokami były badane procesy, zjawiska, charakterystyka wszystkiego tego, co towarzyszy chorobie uzależnieniowej. Pamiętajmy, uzależnienie i choroba uzależnieniowa to nie tylko alkohol i ci, którzy się z tym identyfikują. Uzależnienie to dysfunkcja psychiczna, charakteryzująca się niedojrzałością emocjonalną i szerokim spektrum zachowań wokół emocjonalności. To wszystko co określam mianem osobowości uzależnionej.

Każdy uzależniony na swej drodze zdrowienia napotyka taki czas, który okazuje się być najbardziej konfliktowym w jego życiu. Jest to czas, gdy pojawia się pytanie o sens zmiany, czy ma być dokonana, co wniesie a co zabierze w bieżącym życiu..?. czy może powinno się zaakceptować siebie takim jakim się jest, czyli chorym. Każda osoba musi w swoim wnętrzu znaleźć drogę do rozwiązania tego konfliktu. Na zmianę trzeba być gotowym, trzeba być w stanie umieć zmienić bardzo wiele, to co do tej pory wydawało się być normą. Zmiana więcej zabiera aniżeli wnosi.