Jako zjawisko społeczne obejmuje swoim zasięgiem wiele środowisk pracowniczych.

Z uwagi na swój patologiczny charakter bywa bardzo poważnym zagrożeniem dla osób będących jego ofiarami.

Osoby dotknięte mobbingiem, po określonym upływie czasu cierpią na różnego rodzaju dolegliwości bólowe, nerwicowe, lękowe, stany depresyjne, jak również uciekają w substancje psychoaktywne, wśród których cały czas główne miejsce zajmuje alkohol.

Objawy te praktycznie nie różnią się od dolegliwości wywołanych przez długotrwałe przebywanie w środowisku stresowym, napięciowym, wynikłym z charakteru wykonywanej pracy, mam na myśli głównie wszelkiego rodzaju służby mundurowe, od fartucha lekarskiego, poprzez ratownika medycznego aż po mundur znany i traktowany jako strażacki, wojskowy, policyjny.

Jedną z istotnych różnic wśród osób cierpiących bywa to, że o ile w sytuacji stresowej, wynikłej z charakteru pracy osoba na nią narażona od początku do końca ma dobry kontakt z sobą, świadomość siebie, o tyle w sytuacji mobbingu, poprzez metody mobbingowe, czyli notoryczne upokarzanie, poniżanie, ośmieszanie, zastraszanie, lekceważenie, grożenie, szykanowanie i inne nie wymienione – osoba dotknięta nimi zatraca siebie. Przestaje być pewną siebie jednostką, nie ma kontaktu ze swoimi wartościami, predyspozycjami, intelektem, energią życiową, siłą.

Ofiara mobbingu wskutek negatywnych następstw tego zjawiska, jest narażona na występowanie różnorodnych zaburzeń psychosomatycznych i psychicznych. Jednym z najpoważniejszych zaburzeń jest zjawisko pojawienia się zachowań samobójczych. Rodzaj i nasilenie występowania zaburzeń zależy z jednej strony od postaci i natężenia działań mobbingowych, z drugiej od sprawności mechanizmów obronnych i umiejętności radzenia sobie ze stresem, który wówczas pojawia się jako odpowiedź na występujące zagrożenie.

Nie do końca jest tak, ze ofiarami mobbingu są pracownicy, o których mówi się, że ich cechy osobowościowe i postawy są przeciwstawne do oczekiwań pracodawcy, lub osoby o niskim poczuciu swojej wartości, zagubione, lękliwe, niepewne, o małej asertywności, niskich kwalifikacjach.

Niestety, do grupy osób, którą dotyka syndrom mobbingu należą również pracownicy wysoko wykwalifikowani, ambitni, kreatywni, asertywni, świadomi siebie i swoich dużych możliwości, z przejawiającą chęcią do awansu i ścieżką kariery.

Skąd ta druga grupa?

Z wyeksploatowania organizmu, z wyczerpania, ze zdarzeń życiowych, które wpłynęły intensywnym, intruzywnym wglądem w psychikę danego człowieka, ze zwykłych zaburzeń życiowych, przelotnych trudności, nagromadzonych w jednym czasie niepowodzeń, przedłużającej się choroby własnej lub kogoś z najbliższego otoczenia. Te wszystkie czynniki wpływają od uodparniająco nawet na najzdrowszą konstrukcję psychofizyczną jednostki, czyniąc ją osłabioną i kruchą.

Elementy wymienione przeze mnie wcześniej, będące charakterystyką osłabienia osobowości, są najczęściej głównymi częściami składowymi, z których skonstruowana jest osoba sprawcy. On wykorzystuje wszystkie te obszary, z którymi sam ma poważne trudności w radzeniu sobie. Dodatkowym elementem wpisującym się w konstrukcję osób – sprawców jest silna predyspozycja wraz z zaburzeniami z pogranicza psychotyczności: niestabilność emocjonalna, nadmierna podejrzliwość z tendencją do postaw paranoicznych, egocentryzm, wrogość, agresywność, złośliwość, postawy antyspołeczne, zawiść, nietolerancja, bezwzględność, wyolbrzymione poczucie własnej wartości.

Współwystępowanie takich cech w połączeniu z narzędziami jakie daje wszelkiego rodzaju władza, czyli poczucie bycie ponad innymi , niesie za sobą bardzo silne ryzyko suicydalne wśród osób-ofiar.