Daje siebie, to co jest w nim najcenniejsze, daje swoje życie, daje to co jest w nim żywe, daje swoją radość, swoje zainteresowanie, zrozumienie, swoją wiedzę, humor i swój smutek. W ten sposób dając swoje życie, wzbogaca drugiego człowieka , wzmaga poczucie jego istnienia, wzmagając zarazem poczucie własnego istnienia. Mówimy wówczas o zdolności do kochania.

Dawanie siebie nie jest tożsame z przywiązaniem do drugiego człowieka. Jeżeli jestem przywiązany, ponieważ nie potrafię stać na własnych nogach, druga osoba jest wówczas moim ratunkiem w życiu, ale tego rodzaju związek nie jest kochaniem, nie jest miłością. To co istotne – to umieć pozostawać samemu z sobą. Brzmi to jak paradoks, jednak umiejętność przebywania samotnie jest warunkiem zdolności do kochania. Każdy kto próbuje być sam z sobą przekona się, jakie to trudne. Pozostawanie samemu z sobą to skoncentrowanie na sobie, to nauka skupienia na tym co się robi i czego potrzebuje. Wówczas tylko można podzielić życie z drugim człowiekiem, gdy nauczymy się siebie.
Kochanie to powierzanie siebie, oddawanie w nadziei, że nasze uczucie wywoła miłość człowieka którego kochamy. Mówienie o miłości oznacza mówienie o najwyższej i prawdziwej potrzebie drzemiącej w każdej ludzkiej istocie, o potrzebie biologicznej, która na szczęście zyskuje drugie życie pomimo materialnych derby dzisiejszego świata. Wiara w możliwość miłości jako zjawiska społecznego a nie czegoś wyjątkowego i indywidualnego, jest wiarą racjonalną, opartą na wniknięciu w prawdziwą naturę człowieka.